Ik sta vroeg op doe een rondje rondom het hotel en maak wat foto’s van de omgeving terwijl de zon opkomt…de rust de omgeving, hoe anders dan thuis…. Ik loop de keuken in en de crew is al druk bezig met het ontbijt. Maak een praatje en drink een black tea en inmiddels loopt het aardig tegen half acht …breakfast time. Om half negen willen we vertrekken om de trip van vandaag, het bezoek aan een oude monestry die nog volop in gebruik is te bewonderen en de uitdaging van een pas van 5360 meter aan onze bucketlist toe te voegen. We vertrekken, vullen de buikjes van de Enfield en onder de doorbrekende zon genieten we van het woeste landschap waar we doorheen rjden, met hier en daar de Indus rivier nog in ons vizier. De monestry van Chemre is oud, mooi, uitgebreid en prachtig typical gelegen op een heuvel, met daartegenaan de verblijven, huisjes, van de monks die daar nog het boeddhisme praktiseren. We zien hier echt op welke plek en hoe het gebed in zijn werk gaat en waar de monks zich dagelijks mee bezig houden. Als ik de verhalen naast elkaar leg begrijp ik dat je net zo lang reincarneert totdat je in het nirwana bent gekomen, de plaats waar iedereen vrij is van enig eigen belang en je voor en met elkaar in volledige harmonie kunt leven. Met die wetenschap besef ik mij dat ik nog wel enige tijd op deze aardbol zal rondhuppelen, waar ik overigens het prima naar de zin heb. Vol bewondering en weer wat wijzer over dit voor ons uitgebreide geloof, verlaten we met weer nieuwe indrukken de monestry. Voor we de pas van 5360 meter bestijgen doen we een black tea en pakken we ons warm in, want er schijnt sneeuw te liggen. Op de top aangekomen merken we hoe ijl de lucht is…de sneeuw op de top blijkt slechts minimaal te zijn, maar het uitzicht op de grote sneeuwtoppen om ons heen met op de voorgrond de met kleurrijke wensvlaggen bezaaide tempel geeft weer een plaatje dat ons nog lang zal bijblijven. Natuurlijk leggen we dat vast, net zoals het bewijs dat we er waren door te poseren bij het bord waarop de hoogte van de pas aangetekend staat. Trotse plaatjes zijn het, die we thuis zeker zullen delen. We zetten de afdeling in om toch enig gevoel van onbehagen door de hoogte tot een minimum te beperken. Een hobbelige, natte en met stenen bezaaide weg… We zijn het inmiddels gewend, maar het berijden van de ze wegen is een challenge op zich. F verkiest voor een stukje van deze etappe toch een plaatsje in de volgwagen. Onderaan de pas wacht ons de beloning in de vorm van een late lunch. Een lunch met een verrassing, want de lunchstop is op een plek waar nomaden deze tijd van het jaar doorbrengen. Ik loop naar de nomadentent, maak er een foto en grootmoeder en kleinkind zijn in de tent druk bezig. Wij stappen de tent binnen, waar we hartelijk en gastvrij worden ontvangen. We krijgen alle producten zoals kaas en youghurt krijgen aangeboden. We verblijven er een kwartiertje en doen een onuitwisbare indruk op hoe de nomaden daar leven. In de tent is het zeer aangenaam door de centrale kachel waar ook op gekookt wordt. Als brandstof voor deze kachel dienen de gedroogde uitwerpselen van de Yaks, die deze nomaden hebben. Deze dieren zijn ook de leverancier van hun producten en dus warmte. M geeft het kleinkind van twee een setje kleurpotloden, die in dank worden aanvaard. Andere challengers kopen een stuk kaas voor thuis. Dan nemen we afscheid, gaan we aan de lunch waar deze ervaring verder uitvoerig wordt besproken. Wat bezielt deze mensen om op deze manier te leven? Na de lunch vertrekken we weer en krijgen we nog een hagelbuitje op ons dak, alvorens we na een mooie dag arriveren in ons hotel.