Bye bye ..Enfield

Vandaag al weer de laatste rijdag van deze himalya motorchallenge. Ik sta om zes uur op voor de zonsopgang, stap mijn tent uit en snuif nog even de geur op van het gezellige kampvuurtje van gisteravond…heerlijk. Dan een wandelingetje door de nederzetting. Natuurlijk schiet ik een paar mooie plaatjes van wat er is en het leven in dit afgelegen gebiedje. We vertrekken om 09.00 uur vanuit het fixed camp, klaar om de mighty Khardung La nogmaals te bedwingen met onze Enfields, de trouwe rakker van de afgelopen weken. On the road spotten we nog wat kamelen in the sand dunes en al snel bereiken we ons eerste doel van vandaag, de monastery van Hunder. Hier staat een machtig beeld van een boedha, nice spot voor een groepsfoto. Nadat onze japansachtige activiteiten tot een einde zijn gekomen verlaten we de monestry om onze blikken weer te richten on the road en de weerzinwekkend mooie Nubravallei, die onder de strakblauwe hemel aan onze ogen voorbij gaat. We rijden verder met in onze gedachten hoe we dit thuis onder woorden moeten brengen .. zooo..moooi. Op een goede 30 km voor de top genieten we in de blakende zon van de lunch. We zitten nu al op zo een 4100 meter…nog ruim 1500 meter de lucht in en dan zijn we er weer..om nogmaals te genieten van het moment dat we rijden op de hoogst berijdbare bergpas van de wereld…een bijzonder gevoel. Het is minder druk op de top dan gisteren, wat ons alle ruimte geeft om even tot bezinning te komen en te genieten van HET moment. Nog een goede 35 km te gaan en we beseffen dan ineens dat we al weer bijna afscheid moeten nemen van dit bijzondere land en de vriendelijke Indiërs…..hoe zal het zijn om weer terug te zijn in ons kikkerlandje? Ook zullen we afscheid moeten nemen van het inmiddels vertrouwde geronk en gepruttel van our little tank die ons toch maar mooi zonder mokken de challenge heeft doen doorstaan. Veel waardering voor de Enfield die zijn bijnaam meer dan waar maakt. Rond half vijf koersen we Leh binnen om tien minuten later voor de laatste keer de Enfield voor het hotel tot stilstand te brengen. Met een weemoedig gevoel nemen we afscheid van dit brok staal, ontdoen hem van zijn versierselen (vlaggetjes) en geven een klopje op de tank als dank voor zijn diensten. Een pint dat hebben we verdiend!! Allemaal hebben we zonder kleerscheuren de challenge doorstaan die ons met prachtige ervaringen achterlaat. We did it!!!