back to Delhi

Het is 8 uur inde morgen, ontbijtje gehad en nu is het dan zover…weer een afscheid. Nu van twee van onze medereizigers waar we in de afgelopen 3 weken toch een band mee hebben opgebouwd. F en M knopen er nog een weekje India by feet achteraan. Handen worden geschud en knuffels gedeeld. Dan stappen we in de taxi…going back home has started. De taxi brengt ons naar het vliegveld van Leh vanwaar we naar Delhi vliegen…jawel over de Himalaya, het gebied waar wij de enfields aanspoorden en prachtige ervaringen hebben opgedaan. Het weer is helder. Op het vliegveld ontmoet Udai, onze tourmanager, een van zijn Godsisters. Een fenomeen dat de de indiase bevolking typeert. Het is een soort verbondenschap tussen mensen die elkaar uitzoeken en met elkaar omgaan als broer en zus maar het niet zijn….They take good care of each other en voelen zich daadwerkelijk verbonden. Zij zorgt dan ook goed voor ons op het vliegveld. Toevallig of niet?...., maar morgen is zelfs het jaarlijks landelijke feest om dit te vieren. Als we in de lucht hangen aanschouwen we de geweldige besneeuwde bergtoppen en komen de herinneringen van de challenge al weer snel terug…..euforisch…we did it!!! Een quick lunch in het vliegtuig en we staan al weer aan de grond…back in Delhi, waar de taxi al weer klaar staat om ons in deze chaotische metropool naar het hotel te loodsen. We wurmen ons door de chaos van Riksja’s, tuktuks, handkarren, motoren, scooters, gebutste auto’s, vergane vrachtauto’s en vergane bussen, waarvan er aan eentje midden op de weg in de chaos gesleuteld wordt. We bereiken het hotel, stappen uit en de klamme hitte, de stank van afval, gemengd met diesel, smog en lekker eten komt over ons heen. Herkening…this is Delhi. Een korte lunch, wat opfrissen en dan storten we zullen we ons weer tegoed doen aan de indrukken die Delhi bij je achterlaat. Het is heet, klam en de zon doet een verwoede poging om door de smog die over deze stad hangt heen te komen. Echt lukken wil dit niet, maar goed een kleinigheidje is er altijd wel. We regelen een paar riksja’s en laten ons voor minder dan een appel en een ei naar de Enfield store brengen. Onderweg genieten we van de chaos om ons heen, verbazen we ons steeds weer over de way of life in deze stad en krijgen we een brok in de keel van aanklampende bedelende kinderen……. We bereiken de Enfield store, scoren een paar folders en laten ons informeren hoe we een Enfield in Nederland zouden kunnen krijgen. Voor 2.500 – 3.500 euro staat hij nieuw in Rotterdam. De rest moet je zelf in Nl regelen. Hierna willen we de metro proberen, maar het is zo druk dat we besluiten verder te gaan by tuktuk. Op naar starbucks in het wat welvarender gedeelte van de stad. We doen ons…hoe tegenstrijdig ook…tegoed aan een heerlijke bak koffie en gebak. Het verschil tussen kansrijk en kansloos, welvarend en struggle for life, is hier slechts 10 meter…ongelooflijk om te zien en we beseffen dat we zojuist voor meer dan een maandloon van de bezweten, ploeterende riksjafietser naar binnen hebben geslurpt, een vreemde gewaarwording die toch een bepaald gevoel van schaamte teweeg brengt. Hoe vreemd dan ook dat we toch nog onderhandelen over de prijs die we moeten betalen om per tuktuk terug te komen in ons hotel, feitelijk beschamend, maar it’s part of life in delhi. We trekken ons terug om onze bagage te reorganiseren voordat we naar een restaurant gaan voor het avondeten. De zeven man bediening voor ons vijf-en schotelt ons heerlijk gegrilde stukjes kip voor…echt op zijn indiaas. Terug in het hotel drinken we nog wat en regelen we onze zaakjes voor ons finale vertrek van morgen…acht uur ontbijtje en om 9 uur is het dan echt zover om ons naar het vliegveld te brengen voor the flight back home….home sweet home…